Dobry omen

Podczas ostatnich tygodni nadrabiałam zaległości (we wszystkim), stąd przerwa w publikowaniu. Obejrzanych filmów i przeczytanych książek było sporo, dlatego nie mogłam się zdecydować o czym napisać.

   Ostatecznie stwierdziłam, że zrecenzowanie kolejnego Kinga czy następnego dzieła braci Coen byłoby lekką przesadą. Wybrałam więc Dobry omen, powieść napisaną przez dwóch bardzo cenionych przeze mnie autorów – Terry’ego Pratchetta i  Neila Gaimana.

    Książka opowiada o apokalipsie. Wydaje mi się, że każdy z autorów sam sprostałby temu tematowi. Jednak połączenie nieco dziecinnego stylu Gaimana, który dodaje jego powieściom uroku, ze specyficznym humorem Pratchetta dało nam coś, co naprawdę warto przeczytać.

    Jestem już po lekturze najważniejszych dzieł Gaimana i kilkunastu książek Pratchetta, dlatego też dość dobrze rozpoznaję specyfikę ich styli. Czytając Dobry omen, miałam wrażenie, że autorzy razem usiedli i wymyślili fabułę; następnie twórca Amerykańskich Bogów napisał tekst, a Terry Pratchett przeczytał całość i w niektóre fragmenty „powrzucał” swoje dowcipy bądź spostrzeżenia.

   Autor Świata Dysku ma w zwyczaju naśmiewać się z przeróżnych rzeczy. W każdej książce wybiera sobie inny temat, ale tak czy siak zawsze sprowadza się to do

 jednego – do natury ludzkiej. Tak jest i w tym wypadku. Jednak, jako że książkę napisało dwóch artystów, nie mogę mieć stuprocentowej pewności, że pomysł na stworzenie anioła i demona i przedstawienie ich za pomocą kontrastu na początku, a w miarę rozwijania się akcji pokazanie ich słabości to pomysł Pratchetta.

  Zresztą, jeśli obydwaj się pod książką podpisali, to jakie ma znaczenie, który co wymyślił. Obydwaj biorą odpowiedzialność za ostateczny kształt powieści.

  Chciałabym się skupić na dwóch głównych postaciach – aniele Azirafalu i diable Crowleyu (któremu imię nadano – o ironio – najpewniej w hołdzie człowiekowi, sławnemu sataniście Aleisterowi Crowleyowi).  Pomimo że są to bohaterowie działający po różnych stronach barykady, czasami muszą pracować razem. Znają się tysiące lat i ich przyjaźń stopniowo się pogłębia, nawet jeśli oni sami nie zdają sobie z tego sprawy. Mniej więcej w połowie książki odkryłam, że przypisane im cechy symbolicznych figur: wysłanników Nieba i Piekła są tylko na pokaz. Tak naprawdę są oni bardziej ludzcy niż inni, „normalni”, człowieczy bohaterowie powieści. Można nawet zaryzykować tezę, że pod niektórymi względami Azirafal i Crowley mogliby zamienić się funkcjami.

   Od bardzo długiego czasu chciałam przeczytać tę powieść, ale nigdzie nie mogłam jej zdobyć. A gdy usłyszałam, że jest robiony na jej podstawie serial, stwierdziłam, że muszę ją mieć. W końcu dostałam ją na Gwiazdkę i wylądowała ona w ciągnącej się kilometrami kolejce „do przeczytania”. Gdzie – jak widać – leżała dość długo. Aż wreszcie nadeszła jej kolej i muszę przyznać, że po jej lekturze nie rozczarowałam się i z niecierpliwością czekam na serial.

Autorzy: Terry Pratchett & Neil Gaiman

Tłumacze: Jacek Gałązka & Juliusz Wilczur Garztecki 

Data wydania: 1992
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka