Zagubiona w kulturze

Robert Redford. Gwiazda takich hitów jak: Żądło, Wszyscy ludzie prezydenta czy Butch Cassidy i Sundance Kid . W wieku 82 lat żegna się z filmem. Jego ostatnim wcieleniem jest Forrest Tucker – starszy pan z k(l)asą. Złodziej elegant. Gentleman z rewolwerem.      Rok 1981. USA. Banki we wszystkich stanach drżą ze strachu, ponieważ trzyosobowy gang dokonuje skoków w całym kraju. Policja jest bezradna.      Wbrew pozorom cała sytuacja jest dosyć śmieszna. Mogłoby się wydawać, że napadów dokonują młodzi ludzie, świetnie zorientowani w „nowej technologii”, silni i bezwzględni. Zamiast nich widzimy trzech starszych panów. Ale – zazwyczaj – tylko jeden bierze udział w czynnej akcji.       Wchodzi do banku i go rabuje. Tak po prostu. Nie strzelając, nie krzycząc. Tylko wchodzi… I wychodzi z teczką pełną pieniędzy.         Jeśli to prawda, że Redford tym dziełem kończy swoją karierę, to ni...

Och, ten stary teatr. Ta świątynia. Taki wypełniony wspomnieniami. Taki pełen duchów. Pani Alving. Wujek Wania. Tu jest Kordelia. Tu jest Ofelia. Klitajmestra! Każde przedstawienie narodzin. Każda kurtyna... Śmierć.   Helen Sinclair, wygłaszająca powyższy fragment dialogu, jest aktorką. Wybitną aktorką. I właśnie dostała angaż w najnowszej sztuce wschodzącej gwiazdy dramatopisarstwa – Davida Shayne’a. Uważa się, że będzie to jej pierwsza dobra rola od bardzo dawna.     Jednak głównym bohaterem Strzałów na Broadwayu Woody’ego Allena nie jest madame Sinclair, tylko dramaturg Shayne. Jako twórca jeszcze nieopierzony i nieświadomy okrutnych zasad panujących w świecie broadwayowskiego teatru, z pomocą swojego agenta znajduje wpływowego, ale – jak się za chwilę okaże – również   bardzo niebezpiecznego sponsora, który lubi grać na swoich warunkach.      W zeszłe wakacje miałam wielką fazę na filmy Allena. Oglądałam je(i)go w kółko. ...

Osbourne: Jeśli chcecie Harry pokaże wam swego wielkiego gnata. Harry: Zabawne. Jeśli chodzi o gnata. Nie wyjmowałem go przez dwadzieścia lat służby. Osbourne: Powinieneś powiedzieć to psychiatrze .      Osbourne Cox i Harry Pfarrer są znajomymi i jednymi z głównych bohaterów Tajne przez poufne braci Coen. Chociaż powiedzieć, że są znajomymi niekoniecznie oddaje prawdziwą naturę ich relacji. Prawdopodobnie nie żywią do siebie głębszej sympatii, a na dodatek Pfarrer ma romans z żoną Coxa.   Cox właśnie stracił pracę analityka w CIA i zrozpaczony postanawia zająć się pisaniem – spisywaniem swoich wspomnień. Niezbyt odpowiada to jego żonie, która postanawia się rozwieść i na dobre związać z Harrym. Jeśli po tym opisie ktoś oczekuje banalnego melodramatu, to znaczy, że nie wie, jak pracują bracia Coen. Nie byliby sobą, gdyby nie wprowadzili do filmu tropu prowadzącego do trupa i nie „skomplikowali” trochę intrygi.    Tak więc do akcji wkraczaj...

  Specyficzny film. To było moje pierwsze odczucie po obejrzeniu 8-miu kobiet. Plejada gwiazd. W opisie jest podane: musical, komedia, kryminał. Jednak w trakcie oglądania zaczęłam się zastanawiać, czy wszystko jest takie piękne, jak to zostało przedstawione.   Powstały w 2002 film Ozona troszkę mnie rozczarował. Bardzo lubię musicale, ale wydaje mi się, że tego dzieła nie da się podpiąć pod tę kategorię. Bardziej pasowałoby określenie film muzyczny. Co do tego, że komedia, to jak najbardziej. Było tam kilka bardzo dobrych tekstów, ale powodem, dla którego przetrzymałam cały seans, była zawarta w nim duża ilość slapsticku.    Gra tam  dziewięć osób. W tym jedna widziana tylko od tyłu, ale (cytując Roberta Więckiewicza, z prywatnej rozmowy) "twarzą to może zagrać każdy, ale potylicą? Ta rola zasługuje na Oscara". Większość aktorek to wybitne francuskie aktorki. Nie zmienia to faktu, że film był naiwny, żeby nie powiedzieć głupkowaty. Prawdopodobnie ...