Pajęczyna

 Dwaj panowie dźwignęli ciało pod pachy i zaciągnęli je do wnęki. Chwilę później sir Rowland wyszedł i nacisnął dźwignię. Zanim Jeremy wychynął z tyłu, Hugo przemknął szybko pod jego ramieniem, zabierając z sobą latarkę i tym momencie ścianka się zatrzasnęła.

Ktoś mógłby pomyśleć, że popełniłam zbrodnię, ponieważ powyższym cytatem zaspoilerowałam zakończenie książki. Nic bardziej mylnego. To nie jest zakończenie powieści. To cytat ze środka. W dodatku scenka opisana jest, jak na historię ukrycia zwłok, bardzo niefrasobliwie. Nic dziwnego, Pajęczyna Agathy Christie ma formę takiej właśnie farsy.  

   Należy zaznaczyć, że powieść Charlesa Osborne’a jest adaptacją sztuki teatralnej królowej kryminału.  A zatem recenzuję dziś powieść, która powstała na kanwie dramatu i chociaż nie napisała jej Christie, od porównań do twórczości autorki nie da się uciec. W dramacie chodziło o to, że w dużej willi na wsi, w domu pewnego polityka, zostaje znaleziony trup. I w tym momencie pojawia się wielki problem, ponieważ gospodarz ma za chwilę przywieźć bardzo ważnego, zagranicznego gościa. Jego żona razem z przyjaciółmi postanawiają ukryć ciało.

    Kiedy opisywałam Morderstwo na plebanii przyznałam się, iż odnoszę wrażenie, że chyba powoli zmienia mi się gust, a książki Christie nie sprawiają mi już takiej przyjemności jak dawniej. Odwołuję. Wiem, że Pajęczyna nie jest „do końca” dziełem Agathy Christie, ale połknęłam ją w jeden dzień i bardzo, ale to bardzo mi się podobała i przywróciła wiarę w moją dalszą „współpracę” z autorką. Taką intrygę mogła wymyślić tylko mistrzyni kryminału, a charakter w jakim Osborne utrzymał tę książkę do złudzenia przypomina jej styl. No, może oprócz fragmentów, co do których mogę się założyć, że w dramacie był didaskaliami, ale to szczegół.

     Na początku trochę bałam się zacząć czytać tę powieść. Nie dość, że każda kolejna książka Christie, do której się zabieram jest gorsza, to jeszcze tę napisał Osborne, autor adaptacji innej sztuki autorki, Czarnej kawy, która średnio mi przypadła do gustu.

    Pomimo że intryga w Pajęczynie zrobiła na mnie duże wrażenie i uważam, że była świetna, to wątki poboczne już mnie tak nie ujęły. Wydawało mi się, że rozmywają się w powietrzu i są „nieuchwytne”. Dlatego też sądzę, że powieść za wcześnie się skończyła.  W tym aspekcie Osborne nie dorównał Christie, która zazwyczaj dba o bohaterów i wątki drugoplanowe. Oczywiście nie mogła tego zrobić w dramacie, ale autor powieści powinien był je rozwinąć. Niestety, w pewnym momencie zaczął się szalony bieg do końca, podczas którego liczył się tylko główny wątek i rozwiązanie zagadki.

Autorka: Agatha Christie

Tłumaczka: Anna Bańkowska

Data wydania (to wydanie): 2000

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie