Za wszelką cenę

Nie zostawił żadnej wiadomości, i nikt nie wie, gdzie pojechał. Mam nadzieję, że pojechał odszukać ciebie i poprosić jeszcze raz o przebaczenie. Ale możliwe, że nie pozostało mu już nic w sercu. Liczę tylko na to, że znalazł jakieś miejsce, w którym mógłby odnaleźć trochę spokoju. Miejsce wśród cedrów i dębów. Coś pomiędzy „nigdzie”, a „do widzenia”. Ale prawdopodobnie było to tylko moje pobożne życzenie.

  Przytoczona powyżej wypowiedź pochodzi z filmu Za wszelką cenę. (Kwestię tę mówi Eddie Dupris – pomocnik głównego protagonisty.)

Clint Eastwood, ikona filmów o niebezpiecznych twardzielach, podjął się wyreżyserowania tego obrazu i zagrał w nim także jednego z głównych bohaterów – Frankie’ego.

    Frankie jest zgryźliwym, ironicznym i upartym człowiekiem. Pomimo tego zaskarbił sobie szacunek w kręgach bokserskich – najpierw jako bokser, a następnie jako jeden z lepszych trenerów. Wśród wielu zasad, które ustanowił trenując innych, była też taka, zgodnie z którą Frankie nie trenuje dziewczyn.

      Gdy jednak na siłownię zaczyna przychodzić Maggie i z uporem oślicy twierdzi, że chce walczyć, a jej mentorem będzie właśnie Frankie, trener (za namowami przyjaciela) postanawia podjąć wyzwanie – na swoich warunkach oczywiście.

       Trawestując klasyka, czuję że to początek pięknej przyjaźni. I mam rację. Frankie zmienia się na naszych oczach. Co więcej, zaczyna traktować Maggie jak córkę.

        Pomimo że motyw wydaje się dosyć oklepany, to jednak oglądając film do końca uświadamiamy sobie, że wcale tak nie jest, że punkt wyjścia zdaje nam się stary jak świat filmu, ale podjęto tu z nami i z tym motywem pewną grę. Że mając nawet tak „wytartą” fabułę można pokusić się o piękny plot twist, który już na amen przybije widza do fotela.

         Akcja rozwija się powoli, ale razem z nią, niemal niepostrzeżenie, wzrasta napięcie. I mimo że wiemy co się stanie (podczas oglądania takich filmów zawsze wiemy, prawda?) to pojawia się moment, w którym mamy ochotę skakać – byleby nie siedzieć bezczynnie – jakby miało to jakiś wpływ na wyniki walk Maggie.

          A potem nadchodzi Koniec przez duże K. I wtedy już naprawdę nie wiemy co myśleć, oprócz tego, że właśnie zobaczyliśmy kawał pięknego kina. Nie wiem, czy coś na tym filmie zarobicie, ale myślę, że zrobię film, z którego będziecie dumni. Tak Eastwood powiedział wytwórni Warner Brothers. Jeśli o mnie chodzi, powinni czuć się dumni.

Reżyseria: Clint Eastoowd

Scenariusz: Paul Haggis

Clint Eastwood - Frankie Dunn

Morgan Freeman - Eddie Scrap-Iron Dupris

Hilary Swank - Maggie Fitzgerald 

Oscar 2005: najlepszy film (Clint Eastwood, Albert S. Ruddy, Tom Rosenberg); najlepsza aktorka pierwszoplanowa (Hilary Swank); najlepszy aktor drugoplanowy (Morgan Freeman); najlepszy reżyser (Clint Eastwood)

Złoty Glob 2005: najlepsza aktorka w dramacie (Hilary Swank); najlepszy reżyser (Clint Eastwood) 

Critics Choice 2005: najlepsza aktorka (Hilary Swank)

Satelity 2005: najlepsza aktorka w dramacie (Hilary Swank); najlepszy scenariusz adaptowany (Paul Haggis)

Cezary 2006: najlepszy film zagraniczny (Clint Eastwood)

Amerykańska Gildia Aktorów 2005: najlepsza aktorka w roli głównej (Hilary Swank); najlepszy aktor w roli drugoplanowej (Morgan Freeman)

DGA 2005: najlepsze osiągnięcie reżyserskie w filmie fabularnym (Clint Eastwood)

NFSC 2005: najlepszy film; najlepsza aktorka (Hilary Swank)

BSFC 2005: najlepsza aktorka pierwszoplanowa (Hilary Swank)

David di Donatello 2005: najlepszy film zagraniczny (Clint Eastwood)

Blue Ribbon 2006: najlepszy film zagraniczny (Clint Eastwood)

NYFCC 2004: najlepszy reżyser (Clint Eastwood)

Złota Kaczka 2006: najlepsza aktorka zagraniczna (Hilary Swank); najlepszy film zagraniczny (Clint Eastwood)