Żółwie aż do końca

Nie wiedziałam, gdzie się podziać, a trzymanie w ręce torby z taką ilością forsy trochę mnie przerażało. W końcu po prostu wyszłam. Spojrzałam w niebo i ruszyłam w stronę Harolda, myśląc o gwiazdach Kasjopei, położonych o wieki świetlne ode mnie i od siebie nawzajem. ~ John Green, Żółwie aż do końca

    John Green, John Green (pozdro dla kumatych). Jego najnowsza książka pod tytułem Żółwie aż do końca to bestseller na listach największych amerykańskich gazet, takich jak na przykład New York Times, który zresztą określił ją jako wstrząsającą i odkrywczą powieść.

    Wiem, że ta książka ukazała się już jakiś czas temu, zarówno w Ameryce jak i w Polsce, ale ja znalazłam czas, i chęci, żeby ją przeczytać dopiero teraz. Nie jestem wielką fanką powieści popularnie nazywanych young adults, a w takiej konwencji pisze Green. Przeczytałam Papierowe miasta i stwierdziłam, że „temu panu już podziękujemy, może kiedy indziej zabiorę się za jego pozostałe książki. Ale jeszcze nie teraz”. To „jeszcze nie teraz” trwało kilka dobrych lat.

    Ale gdy „teraz” wreszcie nadeszło, Żółwie… okazały się dobrym wyborem. Zaczynałam lekturę w ciemno, nie przeczytałam opisu z tyłu, żadnych recenzji itp. Nie spodziewałam się jednak, że powieść wywrze na mnie aż tak duże, pozytywne wrażenie.

     Aza Holmes, główna bohaterka i narratorka, jest chora, nie fizycznie lecz psychicznie. Oprócz tego, że jest hipochondryczką (przyznam się, że nie wiem, czy hipochondria jest chorobą), cierpi także na lęk przed zarażeniem się clostridium difficile – bakterią wywołującą zapalenie jelita grubego – oraz nie jest pewna, czy naprawdę istnieje.

    Nie dość, że dziewczyna ledwo radzi sobie sama ze sobą, to na dodatek jej najlepsza przyjaciółka namawia ją, żeby odnalazły milionera, za którego głowę została wyznaczona nagroda.

    I teraz powinnam napisać, że jest to głęboko empatyczna opowieść o nauce życia z demonami i o miłości do swego niedoskonałego ja (Publishers Weekly) albo coś w tym rodzaju. Jednak zamiast wymyślania chwytliwego zdania na temat tej powieści, przeanalizuję opinię Publishers Weekly. Na pewno jest to opowieść empatyczna, z tym nie mogę się nie zgodzić. Na pewno mówi o walce z naszymi demonami. Ale czy na pewno chodzi w niej o miłość do swego niedoskonałego ja?

    Aza nie wierzy w to „ja”. Zadaje sobie pytanie, co to jest „ja”? Zastanawia się, czy nie jest przypadkiem wymyślona przez kogoś, czy ktoś nią nie steruje. Nawet jeśli się z tym pogodziła, to wątpię, żeby to zaakceptowała. A już na pewno nie pokochałaby swojego „ja”.

   Pomimo że ta książka naprawdę mi się podobała to chyba jednak znowu „podziękuję temu panu”, zabiorę się za ambitniejszą literaturę (ta, jasne) i poczekam na następną okazję, prawdopodobnie za parę lat (historia lubi się powtarzać), by sięgnąć po kolejną powieść Johna Greena.

Autor: John Green

Tłumacz: Iwona Michałowska-Gabrych

Wydawnictwo: Bukowy Las  

Data wydania: 2017