Strzały na Broadwayu

Och, ten stary teatr. Ta świątynia. Taki wypełniony wspomnieniami. Taki pełen duchów. Pani Alving. Wujek Wania. Tu jest Kordelia. Tu jest Ofelia. Klitajmestra! Każde przedstawienie narodzin. Każda kurtyna... Śmierć.

  Helen Sinclair, wygłaszająca powyższy fragment dialogu, jest aktorką. Wybitną aktorką. I właśnie dostała angaż w najnowszej sztuce wschodzącej gwiazdy dramatopisarstwa – Davida Shayne’a. Uważa się, że będzie to jej pierwsza dobra rola od bardzo dawna.

    Jednak głównym bohaterem Strzałów na Broadwayu Woody’ego Allena nie jest madame Sinclair, tylko dramaturg Shayne. Jako twórca jeszcze nieopierzony i nieświadomy okrutnych zasad panujących w świecie broadwayowskiego teatru, z pomocą swojego agenta znajduje wpływowego, ale – jak się za chwilę okaże – również  bardzo niebezpiecznego sponsora, który lubi grać na swoich warunkach.

     W zeszłe wakacje miałam wielką fazę na filmy Allena. Oglądałam je(i)go w kółko. A teraz można powiedzieć, że powoli nadrabiam to, co „przegapiłam” rok temu. Jak wiadomo reżyser ostatnimi czasy zaczął flirtować z komediami romantycznymi. Strzały… też niektórzy zaliczają do tego gatunku. Choć ja bardziej skłaniam się ku przekonaniu, iż są, owszem, komedią, ale kryminalną, z odrobiną romantyzmu w tle.

    W tym filmie zobaczymy wszystko, co u Allena najlepsze i to, co najbardziej u niego cenię. Po pierwsze decyzja, że reżyser nie zagra w tym obrazie. Po drugie, postaci są przerysowane – nie za bardzo, nie za mało, lecz w sam raz – co dogłębniej pokazuje ich głupotę i degenerację nowojorskiego światka teatralnego w latach dwudziestych ubiegłego stulecia (nawet jeśli uważam, że rzecz jest ponadczasowa i wciąż aktualna). Po trzecie wreszcie, doskonały dobór aktorów.

     Strzały… są kwintesencją większości filmów reżysera: mamy romans, idiotów, niespełnionych artystów, humor oraz przestępców. Czasami myślę, że skoro widziałam jeden jego film, to po co mam oglądać pozostałe – najprawdopodobniej zobaczę bardzo podobną historię. Albo przynajmniej doszukam się identycznych elementów. Jednak Allen ma na swoim koncie dzieła, które nie są komediami. Te zaś diametralnie różnią się od siebie i trudno dla nich znaleźć jednoznacznie wspólny punkt odniesienia. I moim zdaniem, jeśli chce się mieć kompletny obraz twórczości reżysera, należy obejrzeć co najmniej kilka jego komedii i wiele dramatów. 

     Jeśli zaś chodzi o komedie – w tym także Strzały… - to warto je zobaczyć chociażby dlatego, że są po prostu bardzo śmieszne. A te pierwsze nawet idiotyczne. Ale Strzały… to rok ’94 i seria naprawdę głupich filmów już minęła. Są one śmieszne, ale jednocześnie skłaniają do myślenia. Warto jednak pamiętać, iż próba precyzyjnego katalogowania twórczości reżysera, który ma na koncie kilkadziesiąt filmów, również może być głupia. Przepraszam. 

Reżyseria: Woody Allen 

Scenariusz: Woody Allen & Douglas McGrath 

John Cusack - David Shayne

Dianne Wiest - Helen Sinclair

Chazz Palminteri - Cheech

 

Oscar 1995: najlepsza aktorka drugoplanowa (Dianne Wiest)

Złoty Glob 1995: najlepsza aktorka drugoplanowa (Dianne Wiest)

Independent Spirit 1995: najlepsza aktorka drugoplanowa (Dianne Wiest); najlepszy aktor drugoplanowy (Chazz Palminteri)

Aktor 1995: najlepsza aktorka w roli drugoplanowej (Dianne Wiest)

NSFC 1995: najlepsza aktorka drugoplanowa (Dianne Wiest)

LAFCA 1994: najlepsza aktorka drugoplanowa (Dianne Wiest)